Woestijn persuasie

Dat ik tijdens een fietstochtje over de Nederlandse heide zandfiguren tegenkom, u weet wel van die ingepakte zwarte vrouwspersonen met een woestijn persuasie, daar valt nooit aan te wennen maar ik weet dat deze achteruitgang niet te stoppen is. Dat we daar als het ware eerst met z’n allen aan moeten geloven alvorens wederom verlichting zal schijnen op de mensheid en vrouwen in Nederland in het bijzonder. Wie weet dat uw kinderen die verlichting weer mee mogen maken en ondertussen maar 't beste er van hopen meneer, mevrouw.

Vandaag echter maakte ik iets van een geheel andere orde mee en toch weer niet. Want wat zag ik toen ik een scherpe bocht rondde, daar op die grote stille heide? Zo’n halve kilometer verder lag een

Hans Jansen, het was een bijzondere eer

Binnenkort krijg ik m’n cello terug en daar baal ik enorm van. Liever had ik ’t schattige, iets meer dan een eeuw oude instrument nooit meer in handen gekregen. ’t Zit namelijk zo. Hans Jansen, beter bekend als ‘arabist Jansen’, speelde violoncello, en niet vals, zoals ik, maar echt mooi. Suites van Bach, dat werk. Daarnaast speelde hij samen met z’n vriendin L. die niet in Amsterdam woont maar in het hoge Noorden. Veel plezier beleefde hij aan dat samenspel maar ’t is natuurlijk wel een gedoe om in 't weekend met zo’n groot, log muziekinstrument op pad te gaan, al reis je dan als heer - en dat was Jansen - eersteklas. Een violoncello is per slot van rekening geen dwarsfluit of een laptop die je zo in je rugzakje steekt.