Aanklacht tegen de uitverkoop van onze vrijheden

Plus update, 28.8.2009:'Poldermoskee verandert steeds meer in een woestijnmoskee' hierr.

Surrender
(Overgave) van Bruce Bawer

Hoe is het mogelijk dat de religieuze fundamentalist Tariq Ramadan als bruggenbouwer is omarmd door het ‘progressieve’ stadsbestuur van Rotterdam? Waarom leggen gerenommeerde universiteiten in Oxford, Rotterdam en Leiden (waar Ramadan zelf voor de eer bedankte) de rode loper uit voor een filosoof, die vindt dat de wetenschap zich ondergeschikt moet maken aan de islam?

Wie naar achtergronden van de affaire-Ramadan zoekt, kan niet om Surrender heen, het onlangs verschenen boek van Bruce Bawer. Hij beschrijft daarin hoe de elite in het vrije Westen op diverse terreinen capituleert voor de eisen van de radicale islam. Gedreven door angst en politieke correctheid, zo betoogt Bawer, zijn politici, wetenschappers, rechters, journalisten en religieuze leiders bereid om essentiële westerse waarden, zoals de vrijheid van meningsuiting, op te offeren.

Bawers boek heb ik in één ruk uitgelezen. En het wordt hoog tijd om Bawers eerdere boek, While Europe Slept, aan te schaffen. De in Noorwegen woonachtige Amerikaan heeft een meeslepende pen, is een meester in de polemiek. Hij onderbouwt zijn stellingen met talloze concrete voorbeelden van beide kanten van de Atlantische Oceaan.

Surrender (dat net als islam ’overgave’ betekent) begint met de fatwa, die de Iraanse ayatollah Khomeini in 1989 afkondigde tegen Salman Rushdie, de schrijver van De Duivelsverzen. De Iraanse leider leek toen nog een ontspoorde eenling. Het doodvonnis tegen Rushdie stuitte op vrijwel algemene verontwaardiging en afwijzing in de westerse wereld. Terugblikkend stelt Bawer dat deze fatwa het begin was van een ‘culturele jihad’ tegen onze culturele en intellectuele vrijheden. Onder de toenemende druk van militante moslims bleek het vrije westen niet zo standvastig, zo toont de Amerikaan aan met talloze voorbeelden.

Nadat Denemarken nog de rug recht tijdens de cartooncrisis, toonde het naburige Noorwegen slappe knieën toen radicale islamisten het gemunt hadden op het kleine blad Magasinet, dat het had gewaagd enkele ‘voor de islam beledigende’ prenten te plaatsen. De Noorse politici gingen door het stof. Een kerkelijke delegatie reisde naar Qatar voor een ontmoeting met Yusuf al-Qaradawi, de geestelijk leidsman van de Moslimbroederschap en specialist in antisemitische haatpreken. De kerkleiders smeekten hem om de excuses van de hoofdredacteur van Magasinet te aanvaarden. Een volledige capitulatie voor de politieke islam, is het oordeel van Bawer.

Bawer wijst diverse schuldigen aan voor de uitverkoop van de vrijheid van meningsuiting en het tolereren van shariawetgeving in westerse democratieën, zoals bijvoorbeeld op grote schaal plaatsvindt in Groot-Brittannië. Een belangrijke rol in dit geheel spelen volgens Bawer de politiek correcte media. De auteur richt daarbij zijn pijlen vooral op de Britse omroep BBC en op de twee toonaangevende Amerikaanse kranten, de New York Times en de Washington Post.

Deze links-liberale kranten berichten volgens Bawer niet of nauwelijks over de radicale islam in de Verenigde Staten. Zeer orthodoxe, maar niet gewelddadige moslimleiders krijgen in de Amerikaanse verslaggeving al gauw het predikaat ‘gematigd’. Wie de terreur van Osama bin Laden afwijst, wordt al snel geprezen als ‘bruggenbouwer’.

Zo laat Bawer niets over van een rooskleurig profiel in de New York Times van de lokale imam Reda Shata, volgens verslaggeefster Andrea Elliott een ‘echte bruggenbouwer, met één voet in de islam en één voet in de westerse cultuur'. De serie bezorgde Elliott de Pulitzerprijs voor de beste feature. Bawers oordeel is vernietigend: “Elliott’s artikel was een schoolvoorbeeld van de manier waarop de gevestigde media tegenwoordig de islam behandelen: de nadruk ligt op persoonlijke en oppervlakkige details, die de sympathie opwekken, terwijl men opzij gaat of witwast als het gaat om de kern van het geloof, het gezinsleven, culturele gewoonten, sociale regels en politieke doelen op lange termijn, waarmee men de lezers kan informeren, helderheid verschaffen en wellicht alarmeren.”

Bawer wijdt een hoofdstuk aan ‘de islamitische superster’ Tariq Ramadan en zijn westerse verdedigers, voorop de essayist Ian Buruma, die zich in allerlei bochten heeft gewrongen om Ramadan als progressief te kunnen afschilderen. Ook hier komen we al-Qaradawi weer tegen als de man, die door Ramadan wordt geëerd als ‘het ultieme voorbeeld van de moderne verlichte islam’.

Bawers retoriek is op zijn sterkst als hij de bijna Orwelliaanse manier beschrijft waarop een man als de Anglicaanse aartsbisschop Rowan Williams de werkelijkheid op zijn kop zet in zijn pleidooien voor het toelaten van de sharia. De laatste stap in het verhullen van de vervelende werkelijkheid is het invoeren van een nieuwe woordenschat (newspeak). De Europese Unie denkt over richtlijnen aan politici, waarbij woorden als ’jihad’, ’islamitisch’ en ’fundamentalist’ bij voorkeur worden vermeden. Europa is volgens een functionaris op zoek naar ’een gemeenschappelijke woordenschat en definities’ als het gaat om terrorisme. Bawer: “In 1984 voorspelde Orwell eveneens een maatschappij met een gemeenschappelijke woordenschat en definities."

Hartstochtelijk is Bawer als het gaat om de rechten van homo’s, die op veel plaatsen in de uitverkoop gaan om tegemoet te komen aan wensen uit radicaal-islamitische hoek. Tot zijn spijt stelt hij vast dat homo-organisaties zwijgen over het lot van homo’s in de islamitische wereld, en dat het onderwerp weinig aandacht heeft van westerse regeringen.

Het is te gemakkelijk om Surrender als ’alarmistisch’ af te doen. Bawers betoog is gedocumenteerd met talloze voorbeelden. Slechts een enkele keer betrap ik hem op een slordigheid. Zo schrijft Bawer dat Ramadan als hoogleraar islamologie in Leiden is benoemd op een leerstoel, die volledig wordt gefinancierd door de sultan van Oman. Het is hem ontgaan dat Ramadan zich hiervoor heeft teruggetrokken.

De politieke correctheid van de media valt dagelijks waar te nemen. Wellicht is het in landen als Groot-Brittannië en Noorwegen hiermee nog ernstiger gesteld dan in Nederland. Tegelijk moet ik vaststellen dat op veel plaatsen de politieke correctheid wel degelijk wordt doorbroken. In Nederland bijvoorbeeld zorgen een krachtige publieke opinie, en niet-correcte media zoals De Telegraaf en Elsevier voor een krachtig tegengeluid tegen de gevestigde multiculturele opinies. Voor- en tegenstanders discussiëren er lustig op los op de opiniepagina van De Volkskrant. Wat dat betreft is de situatie een stuk verbeterd sinds het tijdperk-Fortuyn. Bawer komt zelf in zijn boek met talloze voorbeelden van dwarse verslaggevers en bloggers, die in diverse landen tegen de mainstream in aan bod weten te komen.

Bawer stelt terecht vast dat de vrije westerse samenleving op veel plaatsen wordt aangevreten door de religieuze intolerantie van de radicale islam. In die zin is zijn boek een niet mis te verstane waarschuwing. Dat aanvreten hoeft in mijn ogen niet per se tot overgave en ondergang te leiden. Maar het is dan wel zaak dat het Vrije Westen ontwaakt en de rug recht als het gaat om de verdediging van waardevolle vrijheden en mensenrechten. Bawers boek is daaraan een belangrijke bijdrage.

Nog is Polen niet verloren.

Carel Brendel

Fragmenten uit Terwijl Europa Sliep hierr.

+ Ian Buruma ongeloofwaardig (maar ontvangt wel Erasmusprijs 2008) door R. Marres hierr.

13 opmerkingen:

  1. Beetje een Gaaap stuk.
    Er is duidelijk een afstand tussen de "leiders", de bovenonsgestelden en het "gewone" volk. Die zijn wel wijzer (PVV 30+).

    Die conclusie kan men ook trekken.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. "Europa is volgens een functionaris op zoek naar ’een gemeenschappelijke woordenschat en definities’ als het gaat om terrorisme."
    Volgens mij is Europa heel hard op weg naar een burgeroorlog die de Europese burgers niet zijn begonnen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @ Carel Brendel,

    Het boek Terwijl Europa sliep (ja ook in Nederlandse vertaling) is een aanrader.

    Je bent een belangrijk onderdeel van dat kritische geluid dat hard nodig is.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Er word op grote schaal met vuur gespeeld. Elke simpele ziel weet dat je geen vos kan houden in een kippenhok. Met lede ogen lees ik hoe Scandinavië er aan gaat. De overheden in Europa staan allang niet meer achter hun burgers. De autochtone Europese burger moet zich maar aanpassen aan wat hem voor de voeten word gesmeten. Ik verzeker je dat het geen 20 jaar meer zal duren voor dat er hier verschrikkelijke dingen gaan gebeuren. Wat dit betreft heeft Ralph Peters wel gelijk.
    http://www.nypost.com/seven/11262006/postopinion/opedcolumnists/the_eurabia_myth_opedcolumnists_ralph_peters.htm?page=0
    Dit waanzinnige experiment is nu nog in de kiem te smoren maar de linkse immigratie-industrie zal er blind voor blijven zolang de geldkraan open staat.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Laat Nederlandse militairen die zijn uitgezonden naar Libanon, Bosnië, Irak, Afganistan of welk ander door de Islam overheerst gebied maar even goed nadenken over wat ze daar aantroffen. En vooral wat er van geworden is zolang de Islam daar nog dominant aanwezig is.
    "Don't shoot the piano player"

    BeantwoordenVerwijderen
  6. De in 2007 niet doorgegane benoeming van Ramadan in Leiden betrof een bijzondere leerstoel, ingesteld en gefinancierd door Oman. De benoemingen van Ramadan in Oxford en Rotterdam betreffen eveneens bijzondere leerstoelen, ingesteld en gefinancierd door respectievelijk de gemeente Rotterdam en door Qatar.
    Bijzondere leerstoelen in Nederland hebben geen wetenschappelijk karakter en staan los van controle door de universiteit waar ze zijn ondergebracht. De benoeming van een bijzonder hoogleraar op deze posten is aan de financier en de bijzonder hoogleraar bepaalt zelf zijn onderwijsprogramma.

    Volgens de Wet op het Hoger Onderwijs is daarom de bijzondere hoogleraar als zodanig geen personeelslid van de universiteit, hij staat in zijn kwaliteit van bijzondere hoogleraar niet op de loonlijst van de universiteit. Hij behoort niet tot enige facultaire gemeenschap. Uit artikel 9.19 van de WHW volgt dat de bijzondere hoogleraar geen enkele universitaire onderwijs- of onderzoektaak kan hebben en dat hij ook niet verantwoordelijk kan zijn voor de ontwikkeling van enig wetenschapsgebied en voor de inhoud van het onderwijs op dat gebied. Hij kan ook geen zitting hebben in de examencommissie (artikel 9.57 lid 2 van de WHW).

    Ik naam aan dat de positie van Ramadan als bijzonder hoogleraar in Oxford vergelijkbaar is met die in Rotterdam.

    De term: "bijzonder hoogleraar" is dus misleidend: hij heeft geen wetenschappelijke taak, zoals de gewoon hoogleraren wel hebben.
    Tariq Ramadan en zijn bewonderaars blazen zijn bijzondere hoogleraarschappen wel erg op en liften mee op de wetnschappelijke reputatie van de betrokken universiteiten. Ramadan schijnt trouwens in het algemeen goed te zijn in het zich aanmeten van een wetenschappelijke status, waar hij de facto geen recht op heeft.

    De universiteiten van Oxford, Rotterdam en Leiden zouden de totaal verpolitiekte bijzondere leerstoelen, die Ramadan heeft bekleed of waarvoor hij was aangezocht, moeten opheffen. Ramadan hoort niet in een functie aan een universiteit thuis.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Dat onderwijs, de zorg, rechtspraak, transparantie van bestuur, toepassing van grondrechten, consumentenrechten,om maar enkele zaken te noemen, hard achteruit zijn gegaan, in een tijd van meer dan overvloed en ondanks een waardevol bezit zoals aardgas en ondanks de zeer zware belastingdruk, heeft helemaal niets maar dan ook totaal niets met de islam te maken.

    De islam is slechts een deelprobleem.

    Één oorzaak van dit alles is het gebrek aan democratisch bewustzijn bij de burger, kiezer, belastingbetaler.

    De democratische burger is onvolwassen en tolereert vadertje staat.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Één oorzaak van dit alles is het gebrek aan democratisch bewustzijn bij de burger, kiezer, belastingbetaler.

    De democratische burger is onvolwassen en tolereert vadertje staat.

    1x in de 4 jaar een hokje invullen om vervolgens 4 jaar je muil te houden, bedoel je dit Dirk?
    Ik kan het de 'democratische' burger niet kwalijk nemen dat hij in de trucjes trapt van de politieke elitie en heersende media.
    Dat burgers langer moeten doorwerken terwijl er tegelijkertijd hordes kanslozen binnen worden gehaald (en onderhouden worden). Dit beleid volhouden en door de mensen de strot te duwen zonder dat er een opstand uitbreekt is toch een knap kunstje van de samenwerking tussen de media, de schrijvende (linkse) elite en onze politieke 'Leiders'.
    En dan heb ik het niet eens over het 'deelprobleem' de Islam...

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Vreemd dat er zo weinig aandacht aan de olie besteed wordt. Lijkt me dat veel politieke correctheid impliciet of expliciet bevorderd wordt doordat wij onze heren olieleveranciers niet voor het hoofd willen stoten. Die blijken aardig wat oliedollars te steken in propaganda, niet in de laatste plaats Ramadan, die door Quatar gefinancierd wordt.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. @Victor,
    en dat degenen die ongebreidelde olieconsumptie voorstaan, en het daarmee gepaard gaande islamproselitisme kennelijk voor lief nemen, zich juist niet op links bevinden. Daar zitten de klimaathysterici die de heren sjeiks van hun inkomsten willen beroven.
    Het zou me dan ook niets verbazen als ook klimaatsceptici flinke subsidies ontvangen vanuit islamitische hoek. Is het toch nog best ingewikkeld allemaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. @Hetzer,

    "Ik kan het de 'democratische' burger niet kwalijk nemen dat hij in de trucjes trapt van de politieke elitie en heersende media."

    Als je in een democratie woont, dien je ook conform te gedragen.
    In een dictatuur moet je je mond houden, nu kan men vrijelkijk spreken.
    Niet zeuren en die plicht op de schouders nemen.
    Democratie betekent NIET enkel stemmen inde vier jaar, maar ook daarnaast MEDE-bestuur.
    Ik heb het al eerder opgeschreven.
    Vrijwiliige brandweer ?
    Dan ook Vrijwillige politietaken.
    Gekozen bestuurders, zoals burgemeesters, politeicommisaris, gekozen ziekenhuis directeur, enze, enz...
    Je kunt de burger het misschien niet kwalijk nemen, hij/zij is wel verantwoordelijk.

    Niet zeuren, Volwassen worden en die democratische rol opeisen !

    BeantwoordenVerwijderen
  12. "Lijkt me dat veel politieke correctheid impliciet of expliciet bevorderd wordt doordat wij onze heren olieleveranciers niet voor het hoofd willen stoten...."

    De militaire macht van de saoedi's stelt niet veel voor.



    een paar dagen slechts.

    BeantwoordenVerwijderen